Club Guy & Roni Invites.. Lunatics and Poets. Makers Anna Jacobs en Hanna van der Meer ontmoetten elkaar aan de Rambert School of Ballet and Contemporary Dance in Londen, na respectievelijk de Nationale Balletacademie en de dansopleiding van ArtEZ te hebben afgerond. Terug in Nederland hebben ze hun makerschap verbreed en verdiept met de master Critical Fashion Practices van ArtEZ en de opleiding modevormgeving aan Academie Artemis in Amsterdam.
Sinds 2017 werken ze samen onder de naam Lunatics and Poets. Hun werk bestaat uit crossovers, waarbij ze hun bewegingstaal combineren met materiaal en beeld. Naast theater maken ze ook korte films en installaties. Voor Club Invites onderzoeken ze de donkere kant van het leven in de voorstelling Postcards from a better place.
Vertel eens iets meer over jullie manier van (samen)werken? Wat maakt jullie sterk als duo?
“We willen allebei de huidige tijdsgeest vatten en zijn gefascineerd door hoe de mens zich hiertoe verhoudt. Met ons werk willen we de toeschouwer een wereld intrekken die herkenbaar is en tegelijkertijd vervreemdend. We zijn op zoek naar kwetsbaarheden die de meeste mensen in het dagelijks leven het liefst verbloemen. We choreograferen theatrale beelden rondom thema’s als angst, vervreemding, identiteit, liefde, vergankelijkheid en het menselijk onvermogen.”
Hoe zijn jullie in contact gekomen met Club Guy & Roni?
“In 2018 deden we mee aan de Rotterdam International Duet Choreography Competition, met het stuk I am a poem, there is no way out. We wonnen daarmee de productieprijs van Club Guy & Roni, wat inhield dat we twee weken research mochten doen met de Poetic Disasters Club (PDC). Vervolgens hebben we tijdens de coronalockdown The people look like flowers at last gemaakt voor het digitale NITE Hotel. Onze interdisciplinaire werkwijze sluit goed aan bij de Club. Het is heel fijn om in zo’n professionele organisatie te rollen. Het is zo’n warm bad! We zijn gewend om alles altijd zelf te doen, van de productie tot de marketing. Nu hoeven we ons niet druk te maken om al die regeldingen en kunnen we ons volledig richten op het artistieke proces.”
“We zijn op zoek naar kwetsbaarheden die de meeste mensen in het dagelijks leven het liefst verbloemen.”
Postcards from a better place gaat over de donkere kant van het leven. Waar komt die fascinatie vandaan en hoe geef je zoiets abstracts vorm?
“Iedereen heeft donkere gedachten en emoties. Onze innerlijke duisternis maakt ons tot een groot deel tot wie we zijn, maar we hebben het er niet vaak over; het blijft altijd enigszins verborgen, in de schaduw. Wij onderzoeken die donkere kant van het leven zowel op individueel, intiem niveau, als op wereldniveau. Waar komen donkere gedachten en emoties vandaan en onder welke omstandigheden komen ze naar boven?
Het podiumbeeld refereert aan kamers waarbinnen emotioneel geladen momenten zich op bijna filmische wijze afspelen en waarbij de binnenwereld en buitenwereld op duistere wijze door elkaar heen beginnen te lopen. Om een voorstelling te maken over het duister hebben we ook het licht nodig. Licht en donker kunnen niet zonder elkaar: geen donker zonder licht, en andersom.”
Hebben jullie veel contact met de andere maker, Mohamed Yusuf Boss?
“Jazeker! Het is eigenlijk een heel bijzonder traject. Onze voorstellingen verschillen van elkaar qua vorm en inhoud, maar tegelijkertijd er is ook veel overlap. Zo werken we met dezelfde cast van vijf geweldige dansers: Tanya, Tatiana, William, Ada en Lin. Allemaal ex-PDC’ers, behalve Lin, uit Noorwegen. Daarnaast delen we ook de crew; we hebben dezelfde componist, belichter en scenograaf. We repeteren afwisselend – soms een week, soms twee weken aan één stuk – op dezelfde vloer. Tijdens de wisselingen is er telkens een contactmoment; we bespreken de voortgang en zien stukjes van elkaars proces. We hopen er een interessant tweeluik van te maken.”
