Vrouwen die hun stem verheffen, krijgen vaak kritiek. Alsof ze zich nog steeds op een podium begeven waar ze eigenlijk niet thuishoren. De Man werd gezien als de baas. Vrouwen die zich hier niet aan wilden conformeren zijn eeuwenlang verguisd, verstoten en vermoord; zelfs openlijk tijdens de heksenjachten in de 16e en 17e eeuw. En nog steeds – dat realiseren we ons misschien niet genoeg – is femicide wereldwijd aan de orde van de dag.
Nog altijd wordt De Vrouw benadeeld in een samenleving die is ingericht door en voor De Man. Eén toevallig kenmerk van hun identiteit, is genoeg om alle unieke vrouwelijke ambities en kwaliteiten teniet te doen.
“We are the granddaughters of the witches you couldn’t burn.” – Tish Thawer (The Witches of Blackbrook, 2015)
De emancipatie die 150 jaar geleden is begonnen is in volle gang; vrouwen mogen intussen studeren en stemmen en hoge functies bekleden, maar de kans dat de CEO van een bedrijf Peter heet is nog altijd groter dan dat het een vrouw is. Ook voor vrouwen die niet aan de top van een bedrijf willen staan, hoort seksisme bijna tot de dagelijkse ‘beslommeringen’. De huidige #metoo-opstand bewijst ook weer hoezeer we nog steeds te maken hebben met de uitwassen van het dominante mannelijke systeem. Een systeem wat bang lijkt voor succesvolle, slimme vrouwen.
“We heten heks, we heten loeder, we heten hysterie, we heten moeder” – Lieke van den Krommenacker
Ons beeld van de geschiedenis is vertekend, omdat die generaties lang alleen door mannen is onderzocht en beschreven. Mannen hebben het narratief bepaald. En dat narratief is op zijn minst incompleet en eenzijdig. Daarom hebben we ze nodig: vrouwen die hun stem verheffen.
“Laat je niet klein maken. Droom groot. Hou nooit je mond. Laat je stem klinken. Wij zijn met velen.” – Sigrid Kaag
